Traktaat - De dood van iemand van wie je houdt (ESV) (verpakking van 25)

Het is weg. Ik zag het gele spaakwiel van het reservewiel, achterop een Plymouth uit 1934, over de heuveltop verdwijnen. De auto waarin ik op deze regenachtige dag van de basisschool naar huis had kunnen rijden, was weg en ik was achtergebleven.

"Hij is weg." De treinmachinist stond bij de enige verlichte poort van Penn Station. De trein was weg, en ik moest uitzoeken hoe ik in vredesnaam over anderhalf uur een spreekbeurt op Long Island moest houden.

We hebben allemaal de troosteloosheid ervaren van op de een of andere manier achtergelaten te worden. En vroeg of laat ervaren velen van ons de allergrootste troosteloosheid: hij is weg. Degene die het leven voor ons maakte tot wat het was – die in feite ons leven was.

En we waren er niet klaar voor. Helemaal niet echt voorbereid. We dachten, toen de feiten ons recht in het gezicht staarden: "Nee. Nog niet." Want hoe moedig we de mogelijkheden ook bekeken (als we al gewaarschuwd waren), hoe rustig we er ook over gepraat hebben met degene die op het punt stond te sterven (en ik had de kans om met mijn eerste man over de hoge risico's te praten, en met mijn tweede over de menselijke uitzichtloosheid van de situatie), we komen bedrogen uit. Als we misschien nog een week hadden gehad om ons schrap te zetten... een paar dagen meer om te zeggen wat we wilden zeggen, om dingen te doen of ongedaan te maken, zou dat niet beter, makkelijker zijn geweest?

Maar stil, snel en onverbiddelijk is de zeis voorbijgevlogen, en hij is weg, en wij zijn achtergelaten. We staan ​​verbijsterd op de stoep, op het perron. Toch, en dat is het vreemdste, heeft die verbluffende grijpactie niets bijzonders veranderd. Daar ligt het zonlicht in vlekken op het vertrouwde tapijt, net als gisteren. Dezelfde borden staan ​​zoals gewoonlijk in het rek om opgeborgen te worden, zijn scheermes en kam staan ​​op de plank, zijn schoenen in de kast (O de schoenen! Gemodelleerd naar de altijd herkenbare vorm van zijn voeten). De post komt, de telefoon gaat, woensdag maakt plaats voor donderdag en deze week voor volgende week, en je moet 's ochtends steeds weer opstaan ​​("Het leven moet doorgaan, ik ben vergeten waarom," schreef Edna St. Vincent Millay) en je haar kammen (voor wie, nu?), ontbijten (vergeet niet om nu maar één ei te pakken, niet drie), het bed opmaken (wie kan het wat schelen?). Je moet mensen ontmoeten die er vurig naar verlangen om aan de andere kant langs te lopen, zodat ze niet hoeven na te denken over wat ze moeten zeggen. Je moet begrip tonen voor hun pogingen om begrip te tonen, en wanneer ze je nerveus proberen af ​​te leiden van het onderwerp waar je zo graag over wilt praten, moet je je laten afleiden – omwille van hen. Je moet de verleiding weerstaan ​​om, wanneer ze zeggen dat hij "overleden" is, te zeggen: "Nee, hij is dood , weet je."

Na een paar maanden heb je die eerste lessen geleerd. Je begint 'ik' te zeggen in plaats van 'wij', mensen hebben kaarten en bloemen gestuurd en gezegd wat ze zouden moeten zeggen, en hun leven gaat door en, verbazingwekkend genoeg, ook dat van jou, en je hebt je 'aangepast' aan een aantal verschillen – alsof dat kleine mechanische woordje, een simpele aanpassing aan je routines en emoties, de opstijging uit de put verhult.

Ik spreek over de "opstijging". Ik ben ervan overtuigd dat elke dood, van welke aard dan ook, waartoe we geroepen zijn, tot een opstanding moet leiden. Dit is de kern van het christelijk geloof. De dood is het einde van elk leven en leidt tot opstanding, het begin van elk nieuw leven. Het is een voortgang, een juiste voortgang, zoals de dingen bedoeld zijn, het noodzakelijke middel voor een voortgaand leven. Het is van het grootste belang dat elke nabestaande geholpen wordt dit in te zien. De dood van de geliefde was de dood van de geliefde zelf, "een zeer persoonlijke, persoonlijke aangelegenheid", zegt Gert Behanna, "en niemand zou ooit moeten durven proberen zich ermee te bemoeien." Maar de dood van de geliefde is ook de dood van de geliefde, want het betekent, op een andere, maar misschien even angstaanjagende manier, een tocht door de Vallei van de Schaduw.

Ik kan zes simpele dingen bedenken die mij door deze vallei hebben geholpen en die mij nu nog steeds helpen.